I'll just end up biking in the warm October rain

Hey allemaal, daar ben ik weer!

Voor ik over ga naar de ervaring in Kyoto tot op heben, eerst nog iets dat ik was vergeten in de vorige blog te zetten. De laatste avond in Kanazawa hebben we met de staf en de gasten van die dag nog iets leuks gedaan, namelijk een 'dinner party' (ze noemen alles een party, maar het was gewoon gezamenlijk eten). En laat het nou net zo zijn dat er die avond een Japanse jongen bleef slapen die kok in opleiding was. Ze waren van plan om okonomiyake (Japanse pannenkoeken) te maken en hij bood aan om mee te helpen koken, wat niemand uiteraard erg vond! Het zijn eigenlijk meer met groenten gevulde pannenkoeken, soms met een topping van vlees. Ik heb echt vanalles langs zien komen en het was erg lekker! Ik heb wat foto's gemaakt van hoe het eruit zag, dus dat komt als ik terug bent zeker nog eventjes langs!

Goed, dan Kyoto. Mijn god, wat een verschil met de steden hiervoor. Het is de eerste echte miljoenenstad waar ik kom en je merkt gelijk dat ze hier gewend zijn aan de toeristen, soms lijkt het zelfs alsof ze ze al helemaal beu zijn, hha. Dat merkte ik voor het eerst al op het Tourist Information Centre, waar de vrouw achter de balie me toch een stuk chagrijn was. Alsnog wel alle informatie gekregen die ik nodig had en vervolgens op weg gegaan naar het gasthuis.

Waar ik al snel achter kwam, is dat lopen kan hier al een hele uitdaging zijn als je de verkeerde plek bent op het verkeerde tijdstip. Het wordt je ook nog eens extra lastig gemaakt, omdat fietsers hier op de stoep rijden, in plaats van op de weg. Na een minuut of 15 kwam ik aan bij het gasthuis, wat meer een gasthotel was, het is namelijk een gebouw met 6 etages en een lift. Het is een keten die in zes grote steden zit, waaronder dus Kyoto, zelfs van gasthuizen hebben ze een ware business weten te maken! Nog steeds is een overnachting maar 25 euro en het zit dicht bij het station, dus ik mag niet klagen. Ik heb mijn tassen daar achtergelaten (ik was er rond 2, mocht pas om 3 uur mijn kamer in) en ben op pad gegaan. Mijn eerste stop was de Kyoto Tower, welke met zijn observatiedek op 100 meter boven de grond een mooi uitzicht geeft over de stad, alzij het tegen een onredelijke prijs van 7 euro om naar boven te mogen. Goed, je bent er maar voor een keer, dus waarom niet? Je kan wel ver kijken van bovenaf, maar de stad is te groot om een route te plannen vanaf boven en al het moois is goed verstopt. Ik kon er dus wel uren blijven hangen, maar dat zou zonde zijn van de tijd.

Om voor vijven nog wat leuke dingen te zien, ben ik naar twee enorm grote Boeddhistische tempels geweest, liggend op een paar honderd meter van het station. Het verhaal gaat dat de tempel aan de westkant er het eerst stond en als hoofdbasis diende van een stroming binnen het Boeddhisme. Vervolgens had de leider van een andere stroming een paar jaar later net zo'n grote tempel laten bouwen, omdat hij de voorgenoemde stroming zag als een bedreiging. Eindresultaat zijn deze twee kolossen. Wel bizar om te zien; denk dat ze tien keer groter zijn dan de gemiddelde tempel. Verder hebben ze allebei erg mooie versieringen aan de binnenkant (bij een van de twee mocht ik foto's maken, dus dat komt nog voorbij). Die in het westen staat zelfs op de UNESCO World Heritage List, dus die kon ik gelijk afstrepen. Nog maar 13 te gaan (Er zijn er eigenlijk 17, maar ik heb besloten er 3 niet te bezoeken. Een plek heeft een entreeprijs van 30 euro en heeft enkel een mooie tuin, die heb ik al genoeg gezien, de andere twee liggen veel te ver weg en zouden me elk een dag kosten, dan heb ik geen tijd meer voor andere steden)! Nog een grappig iets: bij de oosterlijke tempel heb ik het nummer gekregen van een Japans meisje, nadat ik een tekst had overgetrokken voor haar goede doel (het grootste meer van Japan schoonhouden), geen idee hoe ik heb bijgedragen, maar na afloop gaf ze me een folder mee, waarop ze haar naam en telefoonnummer schreef, en of ik haar een keertje wilde bellen. Ook vroeg een oude man mij of ik een blad met 2 haiku-gedichten wilde checken op spelling en grammatica. Echter was het een typische Engrish Google Translate, dus ik kon er niets van maken.Na afloop kreeg ik een ander blad mee, met 2 haiku's. Heb er erg hard om moeten lachen, ik zal het straks even opzoeken en er een onderaan toevoegen. Eenmaal klaar met deze bezoekjes begon het al donker te worden, dus ik ben teruggegaan naar het gasthotel.

Daar aangekomen merkte ik gelijk het verschil met de kleine gasthuizen. Iedereen leeft langs elkaar heen en zelfs op de kamer zoekt niemand echt contact (geloof me, ik probeer het). Het beste wat ik krijg is een hallo of een doei, enkel als respons, nooit spontaan. Maar goed, daar kan ik verder natuurlijk wel prima mee leven, het is gewoon jammer dat het zo veel onpersoonlijker is. Die avond heb ik weer wat Japanse curry naar binnen geschoven bij de plaatselijke toko en heb ik in de avond gezellig geskyped met Marink.

De volgende morgen was anders dan normaal. Waar ik normaal elke dag wel mijn bed uit kan komen (ik had zo'n 7 uur slaap, min een paar keer wakker worden van luidruchtige kamergenoten; normaal slaap ik zo'n 8 a 9 uur), wilde mijn lichaam even bijkomen. Ik wilde er 7 uur uit, maar het werd uiteindelijk 10 uur. Voor deze ene keer dan maar. Even rustig gedouched, ontbijt gehaald en gegeten, even geschoren en toen op pad gegaan. Het was toen al wel rond 12 uur, maar ik heb een fiets gehuurd (is een euro per uur) en ben rond gaan toeren, dan gaat alles sneller. Ik ben onder andere bij de hoogste pagoda in Japan geweest (UNESCO #2), verder was het gewoon een tempelcomplex.

Daarna naar het Nijo kasteel (meer een paleis, maar wel fortachtig, tevens UNESCO #3) geweest. Hier kan je ervaren hoe het eeuwenoude Japanse alarmsysteem van de zogeheten 'nightingale floors' werkt. Lang verhaal kort, de vloeren piepen als een malle, vooral met al die honderden Japanse toeristen die er rondstruinen. Verder heeft het paleis erg mooie kamers met prachtige muurschilderingen (o.a. met bladgoud), maar ik mocht helaas geen foto's maken.

Vervolgens ben ik naar het Kyoto International Manga Museum gegaan, waar ik wat cosplayers op de foto heb gezet (was toevallig die dag een bijeenkomst), maar meer het bizarre overzicht van paars en groen haar, niet echt aparte close-ups. Het was wel 10 euro entree, maar dat komt omdat ze bizar veel copyright-materiaal hebben. Het is gewoon een manga-bibliotheek (iedereen zit er dan ook te lezen, niemand bekijkt er iets). Voor 60 euro kocht je een jaarpas, dus ik neem aan dat er veel vaste klanten tussen zaten.

Als laatste heb ik nog een grote Shinto tempel bezocht (niets noemenswaardigs) en toen was het alweer laat. De fietsafstanden zijn enorm en al de bezichtigingen ook, meer dan dat kreeg ik er niet in voor 5 uur. Baalde er wel van, dus besloot ik vandaag maar vroeg op te gaan en veel te zien (wederom met fiets, scheelt een hoop).

Vanmorgen ging het opstaan prima, alleen het weer zat niet mee. Het heeft de hele dag geregend, tot een uur of twee. Ik ben naar drie UNESCO-sites gegaan op de fiets, met een parapluutje in de hand. Ik heb de Ninna-ji (UNESCO #4) gezien, enkel een eeuwenoud tempelcomplex, verder niet veel bijzonders. Vlakbij de Ninna-Ji lag de Ryoan-ji (UNESCO #5), een tempel die beroemd is om zijn 'kale landschap'-tuin. Zal wel iets voor kunstliefhebbers zijn, want het was een bak met wit grind met daarover verspreid 15 stenen en wat mos erom heen. Ik was persoonlijk meer onder de indruk van het de vijver en de tuin buiten (mooie foto's :D) Daarna volgde de Kinkaku-ji, ook wel bekend als The Golden Pavillion (UNESCO #6), welke weer een klein stukje verderop lag. Dit is een met goudblad bedenkt gebouw omgeven door een grote vijver. Wel heel gaaf om te zien, hoewel het wel lastig was met al die honderden Japanse toeristen overal. Toen ik klaar was met deze drie bezichtigingen was het pas 12:50 (ik zegenkel pas gezien de omstandigheden. Het was denk een uur fietsen vanaf het gasthotel, in de regen, met niets anders dan een belabberde kaart), maar mijn voeten waren al aan het soppen en ik vond het wel weer welletjes, dus ik ben terug gaan fietsen.

Op de terugweg stuitte ik toevallig op de Nikichi Food Market (waarover ik al had gelezen), dus ik dacht: "Als ik er toch ben, gelijk meepakken dan maar!" Het was leuk om te zien, ik heb wat dingen geproefd (onder andere wat Japanse donuts en iets van deegballetjes (denk ik, hoop ik) in zoete saus. Verder was het vooral sfeerproeven, want alles op de markten hier is superduur! Daarna weer teruggelopen naar de fiets en een kleine 20 minuten later aangekomen bij het gasthotel. Aldaar mijn spullen te drogen gehangen, wat proppen in de schoenen gestopt en lekker op bed gaan liggen. Vandaar dit vroege blogje. Als ik nog wat had willen zien had ik 3 uur een fiets moeten huren en hooguit 1 of 2 dingen kunnen zien, dus ik heb besloten hier te blijven. De komende twee dagen zijn zonnig en daarin ga ik gewoon zo veel mogelijk doen. Als er geen verdere tegenslagen zijn, is dat goed te doen!

Ik moet echter wel zeggen dat Kyoto me een beetje tegenvalt. De sfeer hier is een stuk grimmiger dan in de delen van Japan waar ik ben geweest (ze zijn hier vaker dan niet ronduit onbeschoft in vergelijking) en al de mooie tempels en tuinen verliezen toch aan charme als er een zesbaans-weg langsloopt en je constant het geluid van langsrazende auto's kunt horen. Maar ach, dat overleef ik wel, ik ga gewoon zo veel mogelijk zien en dan weer verder, ik heb nog twee volle dagen zonder backpack en de dag dat ik uitcheck, dus ik heb er maar mee te leven.

Het klinkt misschien iets minder positief dan de andere blogs (tenminste, dat gevoel kreeg ik terwijl ik het typte), maar ik ben nou eenmaal geen stadspersoon. Ik zie nog steeds veel mooie dingen en ben van plan dat te blijven doen!

Groetjes uit Kyto!

EDIT:

Haiku:

This little a bottle.
It thing even if sank on a stormy of a sea, then yearn after her parfume.
It is fragrantly even now.