Nog eentje dan, om af te kicken

Zo, verrassend genoeg tijd gevonden voor een laatste blog!

Ik heb niet zoveel tijd als voorgaande keren, dus ik maak even een korte opsomming.

Ik ben 12 november om 4 uur uit bed gegaan, heb even ontbeten en ben toen richting Tsukiji Fish Market gegaan. Onderweg kom je dan langs het Tokyo International Forum, maar ik was even vergeten dat het misschien iets te vroeg was om de drukte daar mee te maken (het was zo ongeveer kwart over 5, haha). Het was zo'n half uurtje lopen naar de vismarkt, met al mijn spullen bij me (lopen gaat prima, maar mijn schouders gaan na verloop van tijd een beetje zeuren). Eenmaal aangekomen kon ik de chaos zien. Overal rijden van die gemotoriseerde karretjes, helemaal afgeladen met dozen vis. Iedereen rijdt langs elkaar heen, alle verkeersregels vervallen. Deed me een beetje denken aan Zuid-Oost Azie (en dat is hier uiteraard heel ongewoon). Wel geinig om te zien, maar verder niet veel te beleven, aangezien bezoekers pas om 9 uur toegelaten worden op het terrein als alle viskopers weg zijn (en de chaos dus ook) en ik had geen zin om 2,5 uur te wachten, want ik had nog veel meer te doen!

Op de terugweg was het Forum nog steeds erg rustig, maar ik heb daardoor wel leuke foto's kunnen maken, het ziet er namelijk wel gaaf uit. Ik wilde ook nog even door het Imperial Park lopen, ik had gehoord dat het namelijk bijzonder groot was. Ik kan je vertellen, dat is het, als je om het park heen wilt lopen ben je denk ik meer dan anderhalf uur bezig. Het laat wel zijn dat de keizer alles kan maken, het park ligt namelijk in het geografische centrum van Tokyo, waar hij zijn mooie paleis even heeft laten bouwen. De rest van Tokyo laat natuurlijk enkel hier en daar wat groen toe (met 36 miljoen mensen kan je je wel voorstellen dat het is volgebouwd). Even wat foto's gemaakt van de omgeving en toen teruggegaan naar het station.

De volgende stop was Mt. Fuji. Dit was een uurtje vanaf Tokyo per shinkansen en lag op de weg naar Fukuoka City, dus ik vond het een ideale tijd om te doen. Fuji City zelf stelt echt niets voor, maar de berg des te meer. Beetje jammer dat het erg bewolkt was, maar ik heb wel wat foto's kunnen maken van de bergtop. Het is de eerste berg die ik in Japan heb gezien met sneeuw erop (en ik heb een heleboel bergen gezien, haha), dus dat maakte het wel extra bijzonder. Een goede uitzichtplek was maar 10 minuten lopen vanaf het station. Er waren wat lantaarnpalen, maar als je een aanzicht van alleen de berg wilt, moet je zo ongeveer 3 uur reizen en dan ook nog eens 3 uur terug, ging hem niet worden, dus ik heb de lantaarnpalen voor lief genomen ;)

Daarna stond er een lange reis op de agenda, namelijk zo'n 5 uur en 20 minuten naar Fukuoka City, voor een overnachting en het sumotoernooi. Ik kwam aan op Hakata Station rond kwart voor 6. Beetje verwarrende stationsnaam, maar Fukuoka en Hakata zijn twee gefuseerde steden, samen heten ze Fukuoka City (maar goed dat ik dit wist, want Fukuoka is ook een kleine stad boven Tokyo, dan was ik ver van mijn doel beland). Het vliegveld bijvoorbeeld heet dan weer wel Fukuoka Airport, make sense much? Anyway, ik heb bij het Tourist Information Center een gasthuis geboekt op een kwartiertje lopen van het station en die avond ben ik gewoon binnen gebleven. Wel heb ik wederom mensen ontmoet, ditmaal twee Canadezen. Erg gezellig gepraat en na afloop niet te laat gaan slapen.

Gistermorgen niet te laat opgestaan, ik was van plan een beetje rond te lopen in Fukuoka City voor ik naar het sumotoernooi ging. Als je een kaartje koopt, is het voor een hele dag, van half 9 tot 6. Echter, wanneer je binnen bent, mag je maar een keer naar buiten en dan moet je ook nog eens een goede reden hebben. Ook valt er niet veel te beleven tot 3 uur, wanneer de betere wedstrijden beginnen (daarvoor zijn trainingen en de junior divisions). De Canadezen (Eric en Thomas) gingen ook een rondje lopen, dus ik ben gewoon meegegaan. Er is helaas niet veel te beleven, maar we zijn voor de lol even door het red light district gelopen, was wel een aparte ervaring. Het zijn gewoon allemaal seksclubs met van die iele Japanse uitsmijters aan de voordeur. Verder waren er geen ramen o.i.d., alleen dit soort clubs en love hotels. We waren er als enigen, dus iedereen wenkte ons en keek ons na, maar het was dan ook wel erg vroeg. Daarna gewoon nog rondgelopen, korte stop gemaakt bij het hostel om wat spullen op te halen en vervolgens richting het Fukuoka City Kokusai Center gelopen, waar het sumotoernooi wordt gehouden.

Eenmaal daar was onze plaatsen zoeken een beetje lastig, maar we vroegen het aan de staf en toen werd het al snel duidelijk. Ik keek uit op de voorkant, Eric en Thom zaten aan de andere kant van het gebouw, omdat ik mijn kaartje al eerder had besteld. Echter kon je het van alle kanten goed zien. Voor al de Street Fighters onder ons: Nee, het is geen E. Honda spul, maar het is erg vermakelijk om te kijken. Ik zal even het een en ander uitleggen.

De hele sumosport is bezaaid met rituelen. De opkomst wordt heel traditioneel opgevoerd en de zaal binnenkomend wordt er heel zorgvuldig richting de ring en de juryleden die zij passeren gebogen. Ze dragen allemaal de traditionele Voor elke wedstrijd wordt het lichaam gepurificeerd, door de mond te spoelen met water en het lichaam af te nemen met een doek (dit gebeurt in de ring, dat zie je dus ook elke keer). Vervolgens klappen ze eens met hun handen (van oorsprong om de aandacht van de goden te trekken), tillen ze hun handen op als blijk van fair play, om te tonen dat ze geen wapens verbergen en stompen ze met hun voeten op de grond om demonen uit de ring te verbannen. Dan strooien ze een handvol zout in de ring om de ring te purificeren. Na dit alles gaan ze tegenover elkaar zitten en staren ze elkaar in de ogen. Dan zou je denken dat ze gaan beginnen, maar helaas.

Ze krijgen vier minuten om zichzelf mentaal voor te bereiden op een wedstrijd. In 99% van de gevallen gebruiken ze al de tijd die ze krijgen, dus wanneer ze elkaar aanstaren, zittend op de hurken, staat er na een paar tellen eentje op, wat betekent dat ze beiden naar hun hoek gaan, soms vergezeld met wat slaan op de eigen dijen, buik, kuiten of billen (vast ook andere delen, leek een beetje aspecifiek), nieuw zout pakken, het weer in de ring strooien en weer gaan zitten staren. Dit gebeurt meestal 3/4x en dan gaan ze worstelen. Ironisch genoeg duren de meeste wedstrijd slechts 5 tot 10 seconden, dus de voorbereiding neemt de meeste tijd in beslag. Echter begrijp ik het wel, want je krijgt maar een kans. De rikishi (sumo-atleet) die de ander de ring uitduwt, of zorgt dat de ander de grond raakt met iets anders dan zijn voeten, wint de wedstrijd. Bovendien is het gewoon erg cool om die Japanners te zien genieten. Zelf heb ik ook wel een keer vol bewondering gekeken naar de snelheid van deze, door hun omvang toch traag ogende, rikishi. Ook de technieken zijn soms erg knap uitgevoerd. De winnaar krijgt, afhankelijk van de wedstrijd, een papieren envelop met geld van de sponsor aangeboden. De atleet maakt vervolgens de kanji die 'heart' spellen boven de envelop en accepteert hem vervolgens. Dat is het eigenlijk in een hele grote notendop.Ik heb een boekje met een Engelse uitleg, lees het op je gemak even door als ik terug ben, want er zit een heleboel traditie in en het is naar mijn mening erg interessant. Na afloop (uur of 6) zijn we teruggelopen naar het hostel.

Aldaar even een korte stop gemaakt om mijn bagage op te halen en de gastheer te vragen een Capsule Hotel voor mij te boeken in Osaka. Nadat dat allemaal gelukt was, ben ik naar Osaka vertrokken, want anders werd het te laat. Ik was 8 uur op het station en 11 uur in Osaka. Na 10 minuutjes lopen naar het hotel kon ik mijn laatste typisch Japanse ervaring meepikken! Capsule Hotels zitten eigenlijk gewoon vol met zakenmannen die te hard hebben gefeest. Dat van de laatste trein is niet helemaal waar, want ze hebben de kamer zo goed als altijd al gereserveerd voor een uur of 8. Je komt binnen, krijgt een hele kleine locker (waar mijn backpack niet in past, maar ze hebben nog een gratis opslag for free, met een simpel alarmsysteem tegen diefstal) en een yukata. De meesten zitten als een stel zombies beneden TV te kijken, het liefst op verdieping waar je kan roken. Zakenmannen zijn daarin iets meer westers, ze roken echt als ketters! Ik was er vrij laat, dus ik heb even het guesthouse in Kanazawa gemailed hoe laat ik er zou zijn en ben gaan slapen, in mijn piepkleine kamertje, met ingebouwd alarmsysteem, twee gaten in de muur (voor telefoon en locker-key), maar dan wel weer een televisie in de muur gebouwd. De foto's zullen je een goed beeld geven, maar het was erg bijzonder. Desalniettemin heb ik heerlijk geslapen, het is niet claustrofobisch klein ;)

Vanmorgen om 7 uur opgestaan en vrij snel richting Kanazawa gegaan. De trein had hier en daar vertraging, maar aangezien de reden in het Japans werd gegeven, heb ik geen idee waarom. Rond 12 uur was ik in het guesthouse, waar ik een warm onthaal kreeg van de staf (ze zijn heel blij dat ik terug ben gekomen, alhoewel ik hier vanavond niet eens blijf). Ik heb met ze geluncht in een udontent (wel zelf betalen, dat voelde wel wat meer fair ;)) en ze hebben me getrakteerd op een ijsje. Ook hebben ze me naar de haven gereden, ze wilden dat ik de Japanse Zee nog zag. Met deze heb ik nu in ieder geval wel elke zee rond Japan gezien, dus dat kan ik afstrepen, I guess. Ik mag gratis gebruik maken van de computer, zodat ik kon bloggen en inchecken en ze hebben me geholpen met het uitprinten van mijn e-tickets. Ohja, en ze hebben een Japanse handdoek voor mij beschilderd met mijn naam (die je er niet uit kan wassen) in kanji. De meiden en de eigenaar (een Japanse dude die een monnik is geweest in Birma) zijn dus weer superlief voor me! Ik heb beloofd even een mailtje te sturen als ik veilig thuis ben aangekomen, ik ben van plan die belofte te houden (minste dat ik terug kan doen).

En dan zijn we bij nu aangekomen. Ik vertrek hier straks richting het vliegveld, waar ik extra vroeg ga inchecken, zodat er niets mis kan gaan. Daarna doe ik gewoon een dutje op het vliegveld en wacht ik op mijn vlucht, gaat helemaal goedkomen. Dit is dus echt de laatste blog die ik schrijf, nogmaals bedankt voor het lezen en de leuke reacties!

Groetjes uit Kanazawa!

PS: Ik heb de Prime een keer kunnen gebruiken om een kiekje te schieten (van Mt. Fuji), dus die voeg ik gelijk even toe!
PPS: Spellingfouten voorbehouden, geen tijd om het te checken.