Shikoku Sightseeing Express

Hey allemaal!

Zo, mijn laatste avond in Kanonji (en tevens Shikoku) is aangebroken. Voor mijn gevoel is het erg snel gegaan, maar dat komt waarschijnlijk door het gebrek aan zwoegen. Tijd om even de afgelopen twee dagen te beschrijven, want ik heb weer veel dingen gezien en meegemaakt.

Gistermorgen was het een rustige dag, want alles wat de die dag gingen doen was niet ver hier vandaan. Tegen een uur of 10 zijn we de deur uitgegaan op de fiets, op weg naar een van de lokale udon-shops. Al deze winkeltjes maken rond openingstijd verse noedels (ze gaan per dag zo'n drie keer open en dicht), dus rond die tijd kan je het lekkerst eten. Het was zo'n 20 minuten fietsen en op het moment dat we de winkel op de hoek zagen, hing hij het Noren-gordijn buiten (teken dat de tent geopend is). Kortom: Jackpot! Ik heb een heerlijke kom udon gegeten (en de soep is ook erg smakelijk), met een flink stuk karage. Karage is Japanese fried chicken, waarbij iedereen overigens zegt: "Is not like Kentucky Fried Chicken!" Dit klopt ook wel, ik vind het namelijk een stuk lekkerder, haha. Na de noedels zijn we teruggefietst en hebben we de auto gepakt.

De eerste stop die we gingen maken was bij een groot kunstwerk in het zand, gevormd naar een oude samurai-munt. Wel een flinke munt, de omtrek van het hele ding is zo'n 400 meter en het hoogteverschil met het omliggende zand is zo'n twee meter! We zijn naar de observatory gereden, waar vandaan je een mooi uitzicht hebt op de munt. Ook zijn we nog naar beneden gereden en hebben we het kunstwerk van dichtbij gezien. Toen kreeg ik pas echt het besef van de omvang, wel heel indrukwekkend (dat van de 400 meter omvang heb ik later in de Lonely Planet gelezen). Toen we hier klaar waren, ging we naar een van de grootste two-tiered brug (two-tiered houdt in auto's boven en een treinbaan eronder) ter wereld, de Seto-Ohashi. Erg gaaf om te zien, de brug was zo lang dat ik zelfs in de verte het hele ding niet op de foto kreeg, het hele gevaarte is zo'n 12 kilometer lang en verbindt het vasteland met Shikoku via een aantal kleine eilandjes. De volgende stop was Konpira-san en was slechts een klein stukje rijden vanaf de brug.

Konpira-san is een bergtempel. Deze tempel is gewijd aan de Boeddhistische god van de zeevaart. Gezien Shikoku een eiland is, komen hier traditiegetrouw elke dag flink wat mensen naartoe. Inmiddels is het ook een toeristische trekpleister geworden, gezien het niet zo ver van de brug ligt en veel mensen maar al te graag de uitdaging aangaan om de tempel te bereiken. Om dit te doen, moet je namelijk 785 niet al te kleine traptreden beklimmen. Daarbij kunnen echte bikkels voor de volle 1368 gaan naar de Inner Shrine. Echter had Koyama al erg veel moeite met de eerste set treden, dus de volle mep ging hem niet worden. Ik verbaasde mezelf, na vier weken toeren ging het me vrij gemakkelijk af! Ik hoefde verder zelf ook niet nog 600 treden te lopen, de Inner Shrine is niet zo heel spectaculair. De Honden zelf overigens ook niet, maar hij heeft wat muntjes in de donatiebox gegooid en heeft even een gebedje gedaan.

Naderhand zijn we even gestopt bij het huis van een vriendin van hem (op Shikoku komen bijna geen toeristen, dus ik wordt overal waar ik kan gepresenteerd), welke niet helaas niet thuis was. Haar moeder daarentegen wel en die was enthausiast voor twee. Ze vroeg mij nog iets voor haar te zeggen in het Frans, namelijk Cier et Mer, de naam de trouwwinkel waar zij haar ringen heeft gekocht. Volgens haar betekende het lucht en zee. Lucht wist ik niet, maar mer kennen we allemaal wel. Echter, hoorde ik later van Renske (tijdens het Skypen), dat cier iets heel anders betekend, haha. Verbaasde me vrij weinig, al die hippe Japanners geven hun winkel een Engelse, Italiaanse of Franse naam, maar in veel gevallen zie je gelijk dat er echt niets van klopt. Zo heb ik bijvoorbeeld een kapperszaak gezien die Hair With Water heette, make sense much? Verder zette ze de trend van vriendelijk gewoon door, ik heb een flesje Yakult, een flesje citroendrank en een zak pinda's van haar gekregen, hahaha.

Maar goed, die avond hebben ze take-out okonomiyaki a la Shikoku gehaald en het was erg lekker! Zit veel variatie in de vulling van de pannenkoek en deze scoorde erg goed naar mijn mening, een geslaagde dag dus!

Zoals ik al verklapt heb, heb ik die avond met Renske geskyped, was gezellig je even gesproken te hebben, sis! Een beetje bijgepraat over de reis en ze heeft Koyama zijn vlekkeloze Engels even mogen horen. Daarna heb ik ook nog met Marinka geskyped, wat uiteraard ook erg gezellig was. Ook zij heeft zich goed vermaakt met Koyama zijn Engels en we hebben gezellig een uurtje of anderhalf gekletst over vanalles. Naderhand was het tijd om te gaan slapen, want het was al laat en vanmorgen gingen we er vroeg uit.

Vanmorgen stond de wekker om half 8, maar de vader ging zijn dagelijkse gebed doen bij hun kleine shrine in het huis, dus rond kwart over 7 uit bed gegaan. Die morgen gingen we ontbijt halen bij een andere udon-shop. We zijn rond 8 uur van huis vertrokken en het is me erg goed bevallen. Ik had udon met shrimp tempura (gepanneerde en vervolgens gefrituurde garnaal, wel een flinke, maar schijnbaar geen gamba? Geen idee, ben niet zo'n kenner) in de soep. Normaal vindt ik garnalen maar niks, maar de smaak ging in de soep zitten en dat smaakte heerlijk. Ik had een flinke bak gekregen, dus naderhand zat ik flink vol en Koyama ook, na een iets kleine bak udon.

Vervolgens zijn we richting Shimanami-Kaido, een expressway die Shikoku verbindt met Onomichi op het vasteland van Japan. Hier bevindt zich de langste hangbrug te wereld, de Kurushima-Kaikyo (leuk he, al die namen?), waar we vervolgens over heen zijn gereden (wat een hele ervaring op zich is, wat een unit!) richting Oshima, het eerste eiland vanaf Shikoku. Hier zijn we langs de kust gereden en hebben we toevallig op een informatiebord gelezen dat er een rozenpark in de buurt was en dat de beste bloeitijd o.a. in november was. Kon geen kwaad om er even een korte stop te maken, en a la weekendje Portugal heb ik eventjes wat tijd gevuld met close-up macrofoto's maken van bloemen. Vervolgens zijn we teruggegaan naar Shikoku om vervolgens richting Matsuyama te gaan, de grootste stad van het eiland, liggend iets ten zuiden van de brug.

Eenmaal in Matsuyama zijn we als eerst naar het kasteel gegaan. Deze bevindt zich op een flinke heuvel (was denk wel 20 minuten lopen naar de top, via enorm onbenullige, 300 jaar oude traptreden). Dit kasteel is, net als Matsumoto, een van de weinig originele Japanse kastelen. Vanaf het kasteelgebied bovenop de heuvel heb je een mooi uitzicht op de hele stad en het kasteel zelf, hoewel het vrij klein is, mag er ook wezen! We zijn even naar binnen gegaan, ik heb even wat foto's gemaakt hier en daar en we zijn vervolgens weer naar beneden gelopen.

Daarna gingen we naar Dogo Onsen, een erg bekende plek waar zelfs de keizer 20 jaar geleden is geweest. Ook heeft een erg geliefd Japanse schrijver een heel boek gewijd aan deze badplaats. Helaas leidt veel naamsbekend voor een plaats ook tot drommen toeristen die het complex betreden. Ik vond het zelf niet zo spectaculair en we stonden dan ook binnen een uurtje weer buiten. Maar goed, dan ben je er maar geweest ;)

Daarna zijn we naar een vriend van Koyama geweest, die momenteel studeert in Matsuyama. We hebben hem opgewacht bij zijn faculteit en hij heeft ons naar een leuk lokaal restaurantje geleid waar we heerlijke lokale producten hebben gegeten. Grappig genoeg was het allemaal erg geinspireerd door de Italiaanse keuken. Dit was mogelijk, omdat Matsuyama een van de weinige steden is waar ze veel verbouwen in kassen. De vriend in kwestie, Yuki, was dan ook aan het afstuderen voor een master gericht op kassenbouw. Hij gaat volgend jaar maart naar Nederland en vroeg om wat tips en tricks, dus ik heb mijn emailadres achtergelaten en ik hoor snel van hem (hij wil graag naar Wageningen, no surprise there, helaas ben ik niet zo bekend in dat deel van Nederland). Overigens is Yuki net als Koyama, hij heeft het eten betaald en ik had het maar te accepteren. Ik begin inmiddels wel een beetje verwend te worden, volgens mij, haha :D

Na afloop zijn we teruggereden naar Kanonji en heb ik een foto gemaakt met de hele familie (score!), naar aanleiding van een goed idee van Rens, om een foto in te lijsten van mij met zijn familie en die vanuit Nederland op te sturen. Thanks Rens! Vervolgens even mijn tas ingepakt en ik ga zometeen even douchen en dan slapen.

Morgen ga ik richting Tokyo, dus vanuit daar type ik de volgende blog. Jullie horen snel van mij, het wordt laat dus ik ga even haast maken.

Adios amigos!