De Improvised-Hiroshima-Loop

Hey allemaal!

Ik heb sinds de vorige blog erg veel meters gemaakt, ik ben gisteren namelijk naar Kagoshima en Ibusuki (het zuid-westen) gegaan en vanaf daar deze middag weer terugegaan naar Hiroshima. Ik heb Fukuoka overgeslagen, omdat ik daar 13 november naartoe ga voor de sumowedstrijd, ik heb het kaartje al op zak, geregeld in Hiroshima :D Nagasaki sla ik over, omdat naast wat vergane historie (bestaat voornam7elijk uit musea) deze stad ongeveer hetzelfde te vertellen heeft als Hiroshima, maar in Hiroshima was er meer drama. Goed, tijd voor het verhaal, want het is me er eentje!

De eerste dag in Hiroshima ben ik 's morgens per trein en per veerboot richting Miyajima gegaan, een zeer populair eiland nabij Hiroshima (het is nog geen 45 minuten vanaf Hiroshima Station en je staat al op het eiland). Ik was een beetje laat vertrokken, ik was er rond een uur of kwart voor 11. Hier is een bekend torii, welke je ook vaak ziet op brochures van Hiroshima, namelijk 'The Floating Shinto Gate'. Deze torii is gebouwd aan de voorzijde van het eiland. Vroeger mocht het 'gewone volk' niet aan land komen in het eiland en waren zij verplicht om door deze poort het eiland te benaderen, zodat zij de elite konden voorzien van eten en andere benodigdheden. Bij laag water kan je de onderkant van de poten zien, dat heb ik vandaag nog even mee kunnen maken (ik ben twee keer op Miyajima geweest, waarom vertel ik straks). In dezelfde stijl is er ook een 'drijvende' tempel te vinden vlak achter deze torii. Wel heel cool om te zien. Denk alleen wel dat ze hier nog iets meer vrezen dat de poolkappen smelten, want als het water 50 centimeter hoger zou staan, krijg je wel natte voeten ;) Verder is er nog wel een grappige tempel te zien op het eiland, waar een paar leuke beelden staan van bekende tempels in andere delen van Japan. De tempel zelf heeft niet heel veel speciaals te bieden, maar ik heb hier wel even naar een ceremonie kunnen kijken (soort van gezongen preek, uitgevoerd door een monnik die tegelijkertijd op een trommel staat te hengsten). Het is niet heel spectaculair, maar ik heb het voorheen nog niet zo goed kunnen zien. Gezien ik nog wat dingen wilde doen voor de dag om was, ben ik hierna weer teruggegaan naar Hiroshima, waar ik rond kwart voor twee aankwam.

Vanaf het station ging ik mijn route vervolgen richting het Hiroshima Castle Park. Dit kasteel is niet origineel, maar dat is niet zo verbazingwekkend als je bedenkt dat er nog maar 5 of 6 gebouwen (allemaal van beton) stonden na de bom op 6 augustus 1945. Het is alsnog wel indrukwekkend om te zien hoe ze gepoogd hebben het kasteel een authentiek uiterlijk te geven, het ziet er niet uit als een betonnen blok met gloednieuw hout. Verder was het park niet zo heel groot, wat leuke foto's gemaakt van de hefstkleuren en weer doorgegaan. Toen ik het park uitliep, viel me op dat er een bloemententoonstelling was. Was wel leuk om even alles te bekijken en wat foto's te maken. Echter wilde ik nog voor 5 uur alles in het Peace Memorial Park gezien hebben, dus ik ben er vrij snel doorheen gegaan.

Onderweg naar het Peace Park heb ik nog wat gaaf uitziende shopping malls gezien (waaronder een ondergrondse), want het was wel een stukje lopen. Dat vonden mijn blaren overigens niet heel vermakelijk, maar ik was niet van plan op te geven.

Net buiten het Peace Park is een UNESCO-site, de A-Bomb Dome. Het is dan ook wel een gedoodverfde kandidaat voor de World Heritage-lijst. Deze A-Bomb Dome was ontworpen door een Tjech ergens aan het begin van de 20e eeuw en is een van de 6 gebouwen die nog overeind stond na de bom. Het is geen reconstructie, ze hebben ervoor gekozen om het gebouw te laten staan als symbool van de tragedie. Wel erg bizar om het vervormde staal en aangetaste beton te zien, het geeft je gelijk een akelig gevoel over de hele ramp. Als je het mij vraagt is het gelijk een goede voorbereiding op wat ik in het park te zien kreeg. Het Peace Park zelf is eigenlijk meer een verzameling van monumenten (ze hebben er een voor nagenoeg alle beroepsgroepen, zoals de postbezorgers, de Koreaanse gastarbeiders etc.), ik denk dat er wel meer dan 80 staan. De meetste zijn erg bescheiden, maar de opvallende monumenten heb ik even vastgelegd op de gevoelige plaat. Dit ziet er allemaal erg mooi en vredig uit, maar toen kwam het Peace Memorial Museum, waar je geconfronteerd wordt met de gevolgen van de ramp. Je haren gaan letterlijk overeind staan als je leest over de ervaringen van overlevenden, objecten ziet die gevonden zijn na de ramp, zoals gesmolten lunchtrommels en dakpannen (de dakpannen kon je ook aanraken), vervormde vingernagels, verbrande en versmolten kleding en nog enkele andere voorwerpen. Ook hingen er foto's van mensen, wiens kleding was versmolten met de huid en elders ook foto's van mensen met onderhuidse bloedingen en brandwonden als gevolg van de bom. Het was wel een beetje nasty om te zien, maar je ziet echt een ramp, geen verbloeming. Verder is er in het museum ook veel informatie te vinden over Hiroshima voor en na de ramp, ook geillustreerd door middel van schaalmodellen. Er hing zelfs een testimony van een van de Amerikaanse soldaten die aan boord was het vliegtuig met het observatiemateriaal (die dus meevloog met de Enola Gay) met daarbij een gedoneerde foto van de paddestoelwolk, enkele seconden na de ontploffing. Hij vertelde dat zelfs al de Amerikaanse soldaten sprakeloos waren, toen ze de ontploffing zagen en wisten wat ze de mensen op de grond hadden aangedaan. Moet je nagaan dat ze op dat moment een oorlog voerde tegen dat land, dan hoop je er normaliter zo veel mogelijk om te leggen. Ik kan er nog uren over doorgaan, maar het is toch iets waar je ooit in je leven geweest moet zijn, of een keer een documentaire over kijkt, want woorden kunnen het niet omschrijven. Het klinkt nu allemaal erg deprimerend, maar ik zou niet eerlijk zijn als ik zou zeggen dat het niet niet zo was. Alsnog ben ik erg blij dat ik er geweest ben.Na afloop werd het bijna donker, dus ik ben weer richting het gasthuis gegaan.

Ik had met Juul op MSN afgesproken om later die dag even te Skypen (een van de redenen dat ik dus zo laat was vertrokken) en hij zou om 10 uur wakker zijn (dat is voor mij dus 17:00, wanneer het ongeveer donker wordt, ideaal dus). Echter was hij er nog niet rond 11:30 Nederlandse tijd, dus ik ben maar wat avondeten gaan halen in een tent vlakbij het hostel. Een gigantische bak met ramen (egg noodles), pittige saus, groenten en wat vlees, met daarnaast een flesje warme sake voor 11 euro, helemaal prima! Ook hadden ze de Premier League op TV aanstaan, dus ik heb mij even vermaakt met wat voetbal en de Japanse commentatoren die probeerden de namen uit te spreken. Na afloop ben ik teruggegaan naar het gasthuis. Inmiddels was Juul er ook, dus toen hebben we even geskyped.

Daarna was het eigenlijk een beetje spelletjes spelen op de Prime, in de woonkamer zitten kletsen en vervolgens vroeg naar bed, omdat ik de morgen erna wederom richting Miyajima ging.

De reden voor mijn terugkomst naar dit eiland was een festival. Jaarlijks wordt er op 3 november een fire-walking festival gehouden: De monniken van de 'drijvende' tempel maken hier een bed van warme kolen waar ze vervolgens overheen lopen. Het was niet echt fire-walking, dat doen ze schijnbaar op 15 november. Je kon zelf ook meedoen, maar nadat ik omaatjes zonder probleem met een slakkengang de oversteek had zien maken en ik mijn ogen legde op de horde Japanners die in de rij stond om het ook te doen, besloot ik te bedanken. Het stelde ook niet veel voor om te zien, na vijf minuten hetzelfde was het wel weer leuk geweest. Ik was wel een beetje teleurgesteld, ik had er meer van verwacht. Ik wilde in eerste instantie juist graag meedoen, omdat ik had verwacht dat het wel een uitdaging zou zijn. Gelukkig kon mijn dag al niet meer stuk, ik had namelijk een speciale ferry-tocht genomen vanaf het Peace Park (de rit is zo'n 55 minuten en kost 1900 Yen, helaas niet goedkoop). Onderweg heel veel gave uitzichten gehad en geprobeerd er goede foto's van te maken. Was erg mooi om te zien allemaal! De terugweg wel weer gewoon met de normale veerboot en de trein gedaan.

Ik ben daarna nog even naar het gasthuis geweest om mijn bagage op te halen en vervolgens op de trein richting Kagoshima gestapt. Ik ben rond kwart voor 8 aangekomen op het station en het was maar 5 minuten lopen naar het gasthuis. Echter bleek deze volgeboekt te zijn. Terwijl ik buiten de deur aan het zoeken was naar een nieuwe slaapplaats, kwam er een jongen (Iki) naar me toe, die mij in gebrekkig Engels vroeg of ik een nieuw hotel zocht. Ik zei ja, en hij ging gelijk met zijn telefoon zoeken voor een ander hotel. Ook was zijn vriendin (Hana) toevallig onderweg om hem op te halen (was een vakantieliefde, hij woont in Osaka en was op bezoek, zij woont net onder Kagoshima) en vertelde haar het verhaal. Omdat er de avond ervoor een festival was (wat ik dus net heb gemist, bummer), waren alle hotels en gasthuizen volgeboekt, maar hij had nog een plekje gevonden in een hotel in Ibusuki, de woonplaats van zijn vriendin. Ik mocht meerijden in de auto en ze zouden me afzetten bij het hotel. Hoewel Ibusuki op de kaart best dichtbij leek te zijn, was het volgens Iki alsnog een uurtje rijden. Na 20 minuten rijden vroegen ze of ik honger had. Dat was zo, ik had namelijk nog geen avondeten op, en dus besloten ze mij maar te trakteren on avondeten in een okonomiyaki-restaurant. Ik bood zelfs aan om de rekening te delen, maar ze wilden van niets weten. Vervolgens hebben ze me helemaal naar het hotel gereden. Wat dus schijnt, er waren alleen tweepersoonskamers beschikbaar en dat wist Iki al vanaf het begin. Om die reden heeft hij de helft van de kamer betaald (2500 p.p) en is hij hier ook blijven slapen, in plaats van bij zijn vriendin, omdat hij vond dat ik anders teveel zou betalen. Vanmorgen vroeg ging hij met het vliegtuig terug naar Osaka. Hij had nog wat informatie voor me achtergelaten en vertelde dat als ik naar Osaka ging, hij mijn gids zou zijn. Helaas heb ik daar nagenoeg alles al gezien en heb ik niet echt tijd voor een dagje niksen. Ik heb hem wel beloofd dat ik hem zou helpen met zijn Engels, omdat hij volgend jaar door Amerika gaat toeren en zijn Engels echt belabberd is. Kan ik in ieder geval nog iets terugdoen ^^

Ik had gelezen dat mensen uit Kagoshima verkozen waren tot de vriendelijkste in Japan, maar dit had ik nooit durven dromen. Safe to say dat ik er weer een Japanse Facebook-vriend bijheb, dat vroeg hij de seconde dat ik in de auto stapte, haha. Kortom, ik heb nergens om gevraagd en ben gratis mee uit eten genomen, heb een lift gekregen naar het hotel en heb allemaal insider-tips meegekregen van een local. Wat blijkt, Ibusuki is het enige kuuroord ter wereld met een soort van Sand Spa, waar het zand wordt opgewarmd door het grondwater (dit is een vulkanisch gebied, dus er zijn ook erg veel onsen), heel apart. Echter, op aanraden van Hana heb ik het niet gedaan, ze zei dat het niet echt relaxed was. Zij had me aangeraden naar een onder de locals erg populaire onsen (dus echt een hot spring, niet een heet bad) aan de kust te gaan, wat ik vanmorgen heb gedaan. Het was wel 680 Yen voor de bus heen en terug en 500 Yen voor het bad, maar ik had een prachtig uitzicht op de bergen en de zee en overal om me heen kwam stoom uit de grond (helaas wel meurend naar zwavel), dus voor mij totally worth it! Ik had eigenlijk in een bevlieging besloten om naar Kagoshima te gaan, maar ik ben nu erg blij dat ik het gedaan heb :D Omdat ik echter nog niet in Kagoshima zelf ben geweest, heb ik dat gedaan zodra ik klaar was met badderen. Ik heb daar een kort rondje gelopen (is niet echt veel te doen, alleen wat musea) en ben vervolgens per trein richting Hiroshima gegaan. Ik had naar Takamatsu willen gaan om bij die dude te blijven slapen, maar dan was het erg laat geworden. Ook wil ik nog een korte stop maken in Okayama, dus dan neem ik daar morgen even de tijd voor en ga dan gelijk door naar Takamatsu.

Dan weer iets anders, ik heb geprobeerd een planning te maken voor de laatste paar dagen: Ik blijf misschien twee nachtjes in Takamatsu om daar even rond te toeren en dan richting Mt. Fuji en dan Tokyo. Ik hou hier niet veel dagen meer voor over (omdat ik 13 november naar Fukuoka ga en 14 november naar Kanazawa om mijn souvernirs op te halen bij het gasthuis daar), maar gezien Tokyo het centrum is van Japan en ik hier vast nog wel eens terugkom, komt dat nog wel. Ik heb dan gezien wat ik wilde zien, zelfs in Tokyo hoop ik de leukste dingen te kunnen bezichtigen. Ik ga gewoon 7 uur de deur uit en kom 5 uur terug, dan kan ik vast nog meer dan genoeg van de stad meekrijgen!Dit is dus hopelijk de planning, we zullen zien hoe het uitpakt. Tot over een paar dagen!

Groetjes uit Hiroshima/Ibusuki

EDIT:

Het is misschien een beetje rommelig qua chronologie, maar dat komt omdat ik de blog voor het eerst voorbereidend heb geschreven (offline op de Prime). Ik had hem al willen posten in Kagoshima, maar dat hotel zat vol, zoals jullie weten, en in het hotel in Ibusuki was er geen Wi-Fi. Deze blog is dus wederom gepost vanuit Hiroshima, maar ik laat de locatie op Ibusuki staan, want daar heb ik het laatste meegemaakt. Als er iets onduidelijk is, laat het dan even weten, dan pas ik het later nog aan :).

PS: Ik moest de blog per pagina plakken en de Prime werd er een beetje langzaam van, dus ook als zinnen door elkaar lopen, meld het even!